Dag 1 – Amersfoort naar het donker
06:00 – de start
Wielervereniging Eemland, Amersfoort. Iedereen stond al klaar. Sommigen gespannen, anderen losjes pratend. Omdat de briefing en pasta party de avond ervoor waren geweest, herkende ik al een paar gezichten. Dat maakte het moment relaxed. Even succes wensen, een laatste aanmoediging, en toen.. go.
Vanaf de eerste meters werd duidelijk: dit wordt geen groepsrit. Nog voor we de wielerbaan af waren, lagen er gaten. Sommigen gingen er als een raket vandoor, anderen hielden het rustig. Ik hing er precies tussenin.
07:00 – Nederland uit
De eerste uren vlogen. Je zit nog vol energie, alles is nieuw en je benen zijn fris. Richting Duitsland begon het landschap te veranderen. Je zag aan alles: ik ben onderweg naar iets groots. Ik haalde wat mensen in, anderen haalden mij weer in. Je rijdt je eigen race, maar je wordt constant gespiegeld door de mensen om je heen.
Eerste stop – bruisende verrassing
In Duitsland de eerste echte stop: supermarkt. Fiets in een rek, lijstje in mijn hoofd. Water, snacks, iets hartigs. Maar bij het vullen van mijn bidons ging het mis: bruiswater. Mét elektrolytenpoeder. Resultaat: schuimexplosie. Niet ideaal, maar vooruit. Je leert snel: improviseren hoort erbij.
Een ontmoeting, een schreeuw, een rivier
Bij het inpakken riep een andere deelneemster ineens ‘hoi’. Pas een paar tellen later reageerde ik. Dat is het rare van zo’n race: je zit zó in een focusbubbel, dat sociale signalen ook vertragen. Even kort gepraat, weer door.
Later stopte ik in een grotere stad. Meer herrie, meer mensen, minder vertrouwen. Een schreeuwende man op het parkeerterrein, dan zet je je fiets nét wat minder fijn weg. Snel naar binnen, bijvullen, wegwezen.
Langs het water fietste het daarna heerlijk. Mooie recreatieplekken, redelijk strak asfalt. Even een wc gevonden in een restaurant. Denk dat ze meerdere deelnemers binnen gehad hadden, want de bediende wees me gelijk, met een chagrijnig gezicht, richting het toilet.
De avond – op zoek naar slaap
De schemer viel en de benen voelden nog goed. Toch begon ik al vooruit te denken: waar slaap ik straks? Ik had een plek op 337 km in gedachten. Maar toen het donker werd en ik wilde navigeren.. bleek ik er al voorbij of niet.. Google Maps wist het ook niet meer. Shit.
Paniek? Even wel. Want waar dan wél? Google gaf niks zinnigs meer aan. Mijn zelfgemaakte Navelo app erbij gepakt. Iets verderop stond nog een shelter-icoontje: een bushokje.
Bushokje – shelter in de nacht
Na 333 kilometer was het genoeg. Bushokje gespot. Fiets tegen het bankje, matje uitrollen, nood-bivvy openvouwen. Regenjas aan voor een beetje warmte. Paspoort, telefoon, alles in de bivvy, veilig naast me.
Er reden nog auto’s langs. Elke motor, elk geluid, je schrikt toch. Je ogen schieten open. Je brein blijft alert, want dit is geen camping. En als bonus: mijn hoofd lag in de buurt van zo’n elektrische hek. Tik-tik-tik, heel irritant.
Maar ik sliep. Even. Genoeg om dag 2 te kunnen starten.
Dag 2 – nachtdauw, daglicht en domme meters
02:33 – wakker in het bushokje
Na anderhalf uur slaap werd ik wakker in het bushokje. Het was nog pikkedonker en stil. Alles was klam en nat, van de buitenlucht en van mijn eigen adem in de bivy. Koud dus. Te koud om te blijven liggen.
Er is dan maar één optie: fietsen. Warme spullen aan, alles snel bij elkaar gepropt, banaantje erin en gaan. De duisternis had iets rustgevends. De wereld sliep en ik reed met volle focus midden op het asfalt, in m’n eentje door het landschap.
De eerste klimmen
De rust was van korte duur, want al snel kwamen de eerste klimmen van de route. Niet heftig, nog. Maar je voelt dat het landschap verandert. Groene beklimmingen op de Wahoo (3–5%) veranderden langzaam in oranje (boven 6%). Het was een opmaat naar wat nog zou komen.
05:30 – zonsopkomst
Toen de zon opkwam, werd alles even stil in mijn hoofd. Geen verkeer, geen herrie, geen rekenwerk. Gewoon ik, m’n fiets en een strakke oranje lucht. Perfect moment. Daarna bleef ik doortrappen, zonder te stoppen, met nog wat eten van gisteren op zak.
06:30 – bakkerijgeluk
In een dorpje zag ik een bakkerij, ‘Backerei Blanke’’. Ik dacht: te vroeg. Alles gaat pas om zeven uur open. Maar hij was al open, mensen stonden binnen. Drie zoetige broodjes gehaald. Eentje meteen verorberd, twee in de tas. Door. Want stilstaan voelt verkeerd.
Bergen in, hersenen uit
De klimmetjes werden zwaarder. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal begon het te vreten. Steeds moeten rekenen: hoeveel kilometer nog? Hoe laat is het? Wat is m’n tempo? Waar zit ik? Het brein raakt overbelast. Kleine foutjes sluipen erin.
Usseln – doel van de dag
Ik had het al rond lunchtijd besloten: vandaag slaap ik in Usseln. Een hotel geboekt. Het was zaterdag en de omgeving stikte van de motorrijders en mountainbikers. Geen zin in stress van ‘volgeboekt’. Gewoon daarheen fietsen, dan zie ik wel.
Hoogste punt – 450 km
Bij het hoogste punt kwam ik Youri tegen, de fotograaf van ASA Epic. We waren daar even alleen. Ik friste me wat op in de wc van het restaurant en vulde m’n bidons en waterzak bij, hij schoot wat beelden. Daarna weer op de fiets. Achteraf was dat praatje op het hoogste punt het enige praat wat ik had die dag. Geen andere deelnemers meer tegengekomen.
De lange avond
Het werd avond en ik begon te tellen. Mara stuurde: nog 50 kilometer. Klonk niet veel, maar door de bergen met max. 16 km/u betekent dat 3–4 uur. Knieën begonnen te piepen, m’n polsen en handen deden pijn. Mijn rug protesteerde een beetje.
En toen… 3 rode klimmen. Serieus, alsof iemand een muur voor me had gezet. 9 tot 14% stijging. De eerste kreeg ik net weggetrapt. De tweede idem. De derde: ik wilde afstappen en lopen. Maar het was al te steil om veilig uit te klikken. Dus ik beet me vast. Trap voor trap. Niet teveel denken. Op de pedalen staan. Omhoog.
Domme fout – dorpje voorbij gereden
Toen kwam de blunder. De lucht werd donker, regen kwam eraan. Ik dacht: even checken hoe ver het nog is naar Usseln. Bleek ik er al voorbij. Verkeerd gekeken, verkeerd gerekend.
In plaats van simpelweg omdraaien, besloot ik Google Maps te volgen voor een snellere weg. Slecht idee. Die route liep dood in een weiland. Onverhard, onbegaanbaar. Dus anderhalve kilometer verspilde energie. Omgedraaid, terug over dezelfde bergen, die ik morgenochtend weer op mocht.
Hotel en pizza in de regen
Na 6,5 km extra omfietsen en ruim een half uur verder kwam ik het dorp in, van de verkeerde kant. Fiets naar het hotel. Duitse receptieman: “Fiets mag niet mee naar binnen.” Niet zo fijn. Alles zat op m’n fiets: accu’s, lampen, eten, spullen.
Toch maar gedaan. Fiets in een halletje, spullen opgeladen in de kamer. Daarna als een speer naar de pizzeria. Besteld. Terwijl de pizza gemaakt werd: naar de REWE om ontbijt en proviand voor zondag te scoren, want veel zou dan dicht zijn. Terug naar de pizzeria. Pizza opgehaald in de gietende regen.
Uiteindelijk heb ik mijn fiets gewoon naar de tweede verdieping gesmokkeld en op mijn hotelkamer gezet. Geen risico. Alles uitgespreid om te drogen. Pizza gegeten. Wekker op half vier. Want dag 3 wacht. En het zou nat worden.
Dag 3 – regen, grind en een herstelde rust
03:30 – wakker met regen op het raam
De wekker ging en ik schoot overeind. Geen getwijfel, geen gesnooze. Klaarwakker. Mijn hoofd wist: fietsen. Op het moment dat ik de wekker uitzette hoorde ik het. Regen. Tikken op het raam, dof en constant. Regenjas aan, capuchon onder de helm, alles zo droog mogelijk houden.
Beneden was het stil. Iedereen sliep nog. Fiets van de tweede verdieping weer naar beneden. In de ‘stalling’ stond nog een fiets van een andere deelnemer. Geen idee wie. Ik gebruikte de live tracking toen nauwelijks. Maar die lag duidelijk nog te slapen.
04:00 – terug over bekende klimmen
De regen was gestaag, maar niet overdreven heftig. Het was donker, nat en stil. Ik kende dit stuk: dezelfde klimmetjes en afdalingen als de avond ervoor. En dat hielp. In één scherpe bocht waar veel grind lag, wist ik precies waar ik moest remmen. Dat scheelde. In het donker, met regen, vertrouw je vooral op herinnering en voorzichtigheid.
De remmen hielden zich trouwens top. Geen glijders gehad, niks doms gedaan. In de verte zag ik een lichtje. Een andere deelnemer, waarschijnlijk. Maar die reed de klim omhoog alsof hij net begonnen was. Ik kon ‘m niet bijhouden. Geen probleem.
Whatsapp in je oor
Onderweg hoorde ik via mijn AirPod af en toe berichten binnenkomen van thuis. Support, updates, aanmoedigingen. Dotwatchers die volgden waar ik zat. Dat gaf echt een boost. Je weet dat mensen met je meeleven.
Zondag in Duitsland – alles dicht
Langzaam brak de dag door. Ik wist: het wordt weer een pittige dag, met veel hoogtemeters. En het is zondag, dus veel is dicht. Dus: buiten ‘naar de wc’, eten van gisteren of geluk hebben met een open bakkerij of tankstation.
Gelukkig had ik geluk. In een dorpje zag ik al snel licht in een bakkerij. Direct gestopt. Broodjes gehaald ‘mit viel zucker’. Je weet nooit wanneer de volgende kans komt.
Later op de dag een stop bij een tankstation. Eten, drinken, ijsje. Terwijl ik daar stond, kwamen er vier andere deelnemers binnen. Allemaal op zoek naar brandstof. Even gekletst: wie had waar geslapen, wat was de planning. Niks verplichts, gewoon even delen en weer door. Ik vertrok als eerste.
Even later werd ik ingehaald door iemand van diezelfde groep. Die klom als een berggeit omhoog. Maar na een tijd haalde ik hem weer in, hij leek even stuk te zitten. Dat is het spel: iedereen heeft zijn eigen ritme, zijn eigen moment van kracht en van zwakte.
Hotel geboekt – Bad Iburg op 750 km
Ik had het al eerder besloten: rond de 750 kilometer slapen. Dan blijft er nog 250 over voor de laatste dag. En vanaf hier wordt het vlakker. Hotel geboekt in Bad Iburg. Wél voor 21:00 binnen zijn. Dat moest lukken.
Aankomst – eindelijk wat luxe
Bad Iburg. Mooi hotel. Mooier dan de nacht ervoor, goedkoper ook. En aardiger personeel. Er was ook een aparte ruimte voor mijn fiets, die ik in de ochtend zelf kon openen. Helemaal top.
Ik wilde pasta eten en er zat een tentje op loopafstand, maar omdat ik geen gewone schoenen bij me had, toch maar op de fiets. Maar er bleek een festival te zijn, dus ik moest even zoeken en omrijden. Geen zin om onnodige meters te maken, maar goed. Pasta gehaald, terug naar de kamer.
Mijn balkon keek uit op een veld vol hertjes. Pasta gegeten op het balkon. Nog even met huis gebeld voor aanmoedigingen.
21:30 – slapen met rust in het lijf
Om half tien ging het licht uit. De wekker stond op 03:15. Morgen de laatste 250 kilometer. Naar huis.
Dag 4 – de eindsprint naar Amersfoort
03:15 – natte kleding, koude badkamer
Wakker, klaar om te gaan. Maar eerst nog even een slechte gok goedmaken: ik had m’n fietskleding uitgespoeld in de hoop dat het verwarmingsrek zou werken. Dat deed het niet. Alles nog nat. Dus: föhn erbij. Eerst de broek droogblazen, toen het shirt. Geen ideale start, maar ja niks is ideaal op dag vier.
04:00 – op de fiets, laatste 250 kilometer
De laatste dag. Nog een dikke 250 kilometer voor de boeg. Twaalf uur fietsen, als het meezit. Gek idee: dat je ‘even’ een dagrit van 250 doet na drie slopende etappes. Maar gek genoeg went het. Je lijf sputtert, je weet niet meer hoe je op de fiets moet zitten en gaat om de paar honderd meter staan om je kont wat rust te gunnen, maar je hoofd weet wat het moet doen.
De lucht was bewolkt, maar niet koud. Gelukkig de regenjas níet aangedaan, goede keus. Later brak het wolkendek een beetje en ving ik nog net een zonsopkomst mee. Rustig, licht, mooi.
06:00 – het raceknopje gaat aan
Bij de eerste stop, een snelle hap bij een bakkerij, keek ik even op de Madcap-tracker app. Wat ik zag: een sliert deelnemers vlak achter me. Vijf man binnen 10 kilometer. Dat was het moment dat het knopje omging.
Ik kon nu rustig naar huis fietsen. Of… ik kon gáán. Alles eruit halen. Niet inhalen, maar voorblijven. Geen getreuzel, geen lange stops. Gewoon tempo rijden en niet meer teveel stoppen.
Nederland – regen en racen
Later die ochtend kwam ik Nederland binnen. Een Albert Heijn dook op in een dorpje. Supersnelle stop. Niet zitten, niet denken. Gewoon pakken wat nodig is, naar buiten, verder.
Maar Nederland had nog iets voor me in petto: regen. Je ziet de lucht veranderen. En dan ineens: spetters. Snel afstappen, tas open, regenjas aan, helm af, capuchon op, helm weer op. Door.
De regen bleef terugkomen. Ik heb die dag twee keer m’n jas aan en uit gedaan. Steeds net te warm om hem aan te houden, maar te nat om zonder te fietsen. Maar na de tweede keer heb ik hem toch, open, aangehouden, om niet weer stil te hoeven staan. Pas 30km voor het eind nog een laatste korte stop om de jas definitief op te bergen.
Laatste loodjes – weinig glorie, veel kilometers
De dag kroop voorbij. Geen bergen meer. Geen uitzichten. Alleen maar vlakke wegen, vaak tegenwind. Je benen draaien door, maar je hoofd zit in een roes. Er is weinig meer te beleven. Het is gewoon afmaken.
Maar dan, ergens op 40 à 50 kilometer van het eind, zie ik Wessel, de organisator. Hij was me tegemoet gefietst. Een herkenning, een snel praatje, even iemand die weet wat je doormaakt. Daarna weer verder. Fietsstand: overleven.
Finish – de wielerbaan in zicht
De route stopte eigenlijk vóór de wielerbaan in Amersfoort. Dus ik twijfelde nog: moet ik nu nog een keer dat rondje maken? Maar toen ik aan kwam rijden stonden ze daar. Mara, Youri de fotograaf, deelnemers die net binnen waren, supporters. Ze wezen, riepen, klopten op de borden. Hier moet je zijn.
Ik reed langs de kantine de finish plek op. Afgemat, blij dat ik er was en trots. 1027 kilometer. 9032 hoogtemeters. In 82 uur en 39 minuten. Een 32e plek in het klassement.
Ik heb afgezien. Ben helemaal in m’n element geweest. Even gevloekt. Gezongen in de regen. Gefloten in de nacht. Gegeten langs de weg. Geslapen in een bushokje. Kleding droog geföhnt om half vier ’s ochtends. Mijn fiets binnengesmokkeld langs een Duitse receptionist. En klimmen vervloekt, maar alsnog opgereden.
En nu ben ik er.
Dat was mijn ASA Epic.
——
Foto’s door mij, Wessel Kremer & vooral Youri Zwart
*Website: www.yourizwart.nl
*Instagram: @yourizwart.nl
English:
Day 1 – Amersfoort into the dark
06:00 – the start
Cycling club Eemland, Amersfoort. Everyone was ready. Some tense, others chatting casually. Since the briefing and pasta party were the night before, I already recognized a few faces. That made the moment feel relaxed. A quick good luck, one last cheer, and then… go.
From the first meters it was clear: this wasn’t going to be a group ride. Before we even left the track, gaps were already forming. Some riders shot off like rockets, others kept it calm. I was right in the middle.
07:00 – out of the Netherlands
The first hours flew by. You’re full of energy, everything is new, and your legs are fresh. Heading into Germany, the landscape began to change. You could feel it: I’m on my way to something big. I passed some people, others passed me. You ride your own race, but you’re constantly mirrored by those around you.
First stop – fizzy surprise
In Germany, the first real stop: supermarket. Bike in a rack, list in my head. Water, snacks, something salty. But when filling my bottles, it went wrong: sparkling water. With electrolyte powder. Result: foam explosion. Not ideal, but alright. You learn fast: improvising is part of it.
A meeting, a shout, a river
While packing up, another participant suddenly shouted “hi”. I only reacted a few seconds later. That’s the weird thing about a race like this: you’re so deep in the focus zone that even social signals get delayed. Brief chat, then back on the bike.
Later I stopped in a bigger town. More noise, more people, less trust. A man shouting on the parking lot, so I parked my bike a little less confidently. Quick refill, get out.
Cycling along the river afterwards was wonderful. Nice recreation spots, decent asphalt. Found a restroom in a restaurant. Think they had more participants come in, because the staff member pointed me directly, and grumpily, to the toilet.
Evening – looking for sleep
As twilight fell, my legs still felt good. But I was already thinking ahead: where will I sleep? I had a spot in mind at 337 km. But when it got dark and I tried to navigate… I had either passed it or not reached it yet. Google Maps didn’t know either. Shit.
Panic? A little. Because where then? Google wasn’t helping anymore. Pulled out my own Navelo app. A bit further, there was still a shelter icon: a bus stop.
Bus stop – shelter for the night
After 333 kilometers, that was enough. Spotted the bus stop. Bike against the bench, roll out the mat, unfold the emergency bivvy. Rain jacket on for warmth. Passport, phone, everything in the bivvy, safe next to me.
Cars still drove past. Every engine, every noise—your eyes open instantly. Your brain stays alert, because this isn’t a campsite. Bonus: my head was near an electric fence. Tick-tick-tick. Super annoying.
But I slept. For a bit. Enough to start day 2.
Day 2 – night dew, daylight and dumb mistakes
02:33 – awake in the bus stop
After an hour and a half of sleep, I woke up in the bus stop. Still pitch dark and quiet. Everything was damp and wet, from the air and my own breath in the bivvy. Cold. Too cold to stay lying down.
Only one option: ride. Warm gear on, packed up quickly, banana in, go. The darkness had something peaceful. The world was asleep and I was riding with full focus, alone on the asphalt, cutting through the landscape.
The first climbs
The calm didn’t last long—soon the first climbs appeared. Not crazy yet, but you could feel the change. Green gradients on the Wahoo (3–5%) slowly turned orange (above 6%). A prelude of what was to come.
05:30 – sunrise
When the sun rose, everything went quiet in my head. No traffic, no noise, no calculations. Just me, my bike and a crisp orange sky. Perfect moment. I kept riding without stopping, with some leftover food from yesterday.
06:30 – bakery joy
In a village I saw a bakery, “Bäckerei Blanke”. I thought: too early. Everything opens at seven. But it was already open, people were inside. Got three sweet pastries. Ate one immediately, two in the bag. Moved on. Standing still felt wrong.
Into the mountains, brain off
The climbs got harder. Not just physically, but mentally too. Constant calculations: how many kilometers left? What time is it? What’s my pace? Where am I? Your brain gets overloaded. Small mistakes creep in.
Usseln – today’s destination
Around lunchtime I had decided: I’ll sleep in Usseln today. Booked a hotel. It was Saturday and the area was swarming with motorcyclists and mountain bikers. I didn’t want the “fully booked” stress. Just ride there and we’ll see.
Highest point – 450 km
At the highest point I ran into Youri, ASA Epic’s photographer. Just the two of us. I freshened up in the restaurant bathroom and refilled my bottles and water bag. He took some shots. Then back on the bike. That chat on the summit was actually my only conversation that day. Didn’t see any other participants after that.
The long evening
Evening came and I started counting. Mara texted: 50 kilometers left. Didn’t sound like much, but through the mountains at max 16 km/h means 3–4 hours. Knees started squeaking, wrists and hands aching, back protesting.
And then… 3 red climbs. Seriously, like someone had put a wall in front of me. 9 to 14% gradient. I barely made it up the first one. Same with the second. The third: I wanted to get off and walk, but it was too steep to clip out safely. So I powered through. Pedal by pedal. Don’t overthink. Stand up. Climb.
Dumb mistake – missed the town
Then came the blunder. The sky turned dark, rain on the way. I checked how far it was to Usseln—turns out I had passed it already. Misread the map, bad math.
Instead of simply turning back, I followed Google Maps for a “shortcut”. Bad idea. That path dead-ended in a meadow. Unpaved, impassable. So I wasted 1.5 km of effort. Turned back, over the same hills I’d get again tomorrow.
Hotel and pizza in the rain
After 6.5 extra km and over 30 minutes later I reached the town, from the wrong side. Bike to the hotel. German receptionist: “Bike not allowed inside.” Not great. Everything was on my bike: batteries, lights, food, gear.
Still did it. Bike in a hallway, gear charging in the room. Then rushed to the pizzeria. Ordered. While the pizza cooked: off to REWE for breakfast and snacks for Sunday, since most places would be closed. Back to the pizzeria. Picked up pizza in pouring rain.
Eventually, I snuck my bike to the second floor and into my room. No risks. Laid everything out to dry. Ate pizza. Set alarm for 3:30. Day 3 was waiting. And it would be wet.
Day 3 – rain, gravel and recovered calm
03:30 – rain on the window
Alarm rang and I jumped up. No doubts, no snoozing. Fully awake. My brain knew: time to ride. As I turned off the alarm, I heard it. Rain. Tapping on the window, soft but steady. Rain jacket on, hood under helmet, keep everything as dry as possible.
Downstairs was quiet. Everyone still asleep. Bike from the second floor, back outside. Another rider’s bike was still in the “garage”. No idea who. I wasn’t using live tracking much. But clearly, they were still asleep.
04:00 – back over familiar climbs
Rain was steady, not too heavy. Dark, wet and quiet. I knew this stretch: same climbs and descents as the evening before. And that helped. In one sharp gravelly corner, I knew exactly where to brake. Big difference. In the dark and rain, you rely on memory and caution.
The brakes held up well. No slips, no dumb moves. I saw a light in the distance. Another rider, probably. But he climbed like he’d just started. I couldn’t keep up. No problem.
WhatsApp in your ear
Along the way, messages came through my AirPod. Support, updates, cheers. Dotwatchers tracking my position. It gave a real boost. You know people are with you.
Sunday in Germany – everything closed
Daylight slowly broke. I knew it would be a tough day with lots of climbing. And it’s Sunday, so everything’s closed. So: “bathroom” outside, leftover food, or luck with an open bakery or gas station.
Luckily, I got lucky. In a village I saw a bakery with lights on. Stopped immediately. Got some sugary bread rolls. You never know when the next chance comes.
Later I stopped at a gas station. Food, drinks, ice cream. While standing there, four other participants came in. All looking for fuel. Brief chats: where did you sleep, what’s your plan? Nothing forced, just sharing and moving on. I left first.
Soon one of them passed me again. Climbed like a mountain goat. But later I passed him back—he hit a wall. That’s the game: everyone has their own rhythm, moments of strength and weakness.
My first ultra
Hotel booked – Bad Iburg at 750 km
I had already decided: sleep around 750 kilometers. That leaves 250 for the final day. And the terrain gets flatter. Booked a hotel in Bad Iburg. Had to arrive before 9:00 PM. Should be doable.
Arrival – finally a bit of luxury
Bad Iburg. Nice hotel. Nicer than the night before, cheaper too. Friendlier staff. They had a separate space for my bike, which I could access in the morning. Perfect.
I wanted pasta and there was a place nearby, but I had no regular shoes—so I took the bike. There was a festival, so I had to search and detour. Didn’t want extra kilometers, but whatever. Got pasta, back to the room.
My balcony overlooked a field full of deer. Ate pasta on the balcony. Called home for a quick encouragement.
21:30 – sleep with peace in the body
At 9:30 the light went out. Alarm set for 03:15. Tomorrow, the last 250 kilometers. Heading home.
Day 4 – final sprint to Amersfoort
03:15 – wet clothes, cold bathroom
Awake, ready to go. But first had to fix a bad gamble: I had rinsed my cycling gear, hoping the heater rack would work. It didn’t. Everything was still wet. So: hairdryer. Dried the shorts, then the jersey. Not ideal, but nothing is on day four.
04:00 – on the bike, final 250 kilometers
The final day. A solid 250 kilometers ahead. Twelve hours of cycling, if all went well. Strange idea: casually riding a 250 km day after three brutal stages. But weirdly enough, you get used to it. Your body protests, you don’t know how to sit anymore, you stand every few hundred meters to rest your butt, but your mind knows what to do.
Cloudy skies, not cold. Didn’t wear the rain jacket—good call. Later the sky broke and I caught a bit of sunrise. Calm, light, beautiful.
06:00 – race mode activated
First stop: quick bite at a bakery. I checked the Madcap tracker app. What I saw: a string of riders just behind me. Five within 10 kilometers. That’s when the switch flipped.
I could cruise home. Or… go for it. Empty the tank. Not to overtake, but to stay ahead. No dawdling, no long stops. Just ride steady, don’t stop too much.
Netherlands – rain and racing
Later that morning I re-entered the Netherlands. An Albert Heijn popped up. Super fast stop. No sitting, no thinking. Just grab what you need, back outside, ride.
But the Netherlands had more in store: rain. You see the sky change. Then suddenly: drops. Quick stop, open bag, jacket on, helmet off, hood up, helmet back on. Ride.
Rain kept coming back. I put the jacket on and off twice. Always a bit too warm to keep it on, but too wet to ride without. The second time, I left it open and kept riding. Didn’t want to stop again. Just 30 km from the end, one last short stop to stash it away.
Final stretch – little glory, many kilometers
The day crawled by. No more mountains. No more views. Just flat roads, often headwind. Legs keep spinning, but your mind is in a haze. There’s little left to experience. Just finish it.
But then, about 40 or 50 km from the end, I saw Wessel, the organizer. He had biked out to meet me. A recognition, a quick chat—someone who gets it. Then I rode on. Bike mode: survive.
Finish – the velodrome in sight
The route technically ended before the Amersfoort velodrome. So I hesitated: should I loop around once more? But when I arrived, they were there. Mara, Youri the photographer, finishers, supporters. They pointed, shouted, knocked on the boards. This is it.
I rode past the clubhouse and onto the finish spot. Worn out, glad to be there. 1027 kilometers. 9032 meters of climbing. In 82 hours and 39 minutes. 32nd place.
I suffered. I was completely in my element. Swore a bit. Sang in the rain. Whistled at night. Ate by the roadside. Slept in a bus stop. Dried clothes with a hairdryer at 3:30 AM. Smuggled my bike past a German receptionist. Cursed at climbs—but rode them anyway.
And now I’m here.
That was my ASA Epic.
Photos by me, Wessel Kremer & mainly Youri Zwart
Website: www.yourizwart.nl
Instagram: @yourizwart.nl